Tak se narodil Izmael, Abrahamův první syn skrze Hagar. Navenek se zdá, že plán Abrahama a Sarah vyšel. Ale Ismael nebyl syn, který jim Bůh původně slíbil. O třináct let později, když je Abrahamovi 100 let a Sáře 90, přijímají další návštěvu samotného Boha. Abraham żył prawdopodobnie w XV-XIV wieku Był przeciętnym kupcem z Mezopotamii (tam, gdzie dziś jest Irak). Miał wówczas na imię Abram ("Bóg jest wzniosły"). Czuł się upośledzony przez los, bo nie miał syna. W tamtych czasach była to skaza na honorze mężczyzny. Gdy miał 75 lat, zwrócił się do niego Bóg, który obiecał mu nową ziemię i... syna. Abram spakował manatki i ruszył w nieznane. Syn z niewolnicą Czas płynął szybko. Abram włóczył się po całym Bliskim Wschodzie. Jednak dalej był bezdzietny. W końcu jego żona Sara zaproponowała mu, by zapłodnił piękną egipską niewolnicę Hagar. Był to stary, praktykowany na Wschodzie zwyczaj. Kiedy żona była bezpłodna, mąż mógł zapłodnić wybraną przez nią niewolnicę. Gdy przychodził czas porodu, legalna małżonka brała na swoje kolana rodzącą niewolnicę i wtedy dziecko było uznawane za oficjalnego potomka. Tak też było w przypadku Abrama, Sary i Hagar. Abram w wieku 86 lat po raz pierwszy został ojcem. Synowi nadał imię wskazane przez samego Boga - Izmael, co oznacza "Bóg słyszy". Ojciec narodów Ale między niewolnicą a jej panią doszło do konfliktu. Hagar zadzierała nosa. Wtedy miało dojść do pierwszej interwencji anioła. Boży wysłaniec kazał Hagar ukorzyć się przed jej panią. Jednocześnie Bóg obiecał wielką przyszłość jej synowi Izmaelowi. Tymczasem Abram zawarł przymierze z Bogiem. Aby je przypieczętować, 99-letni Abram obrzezał się, to samo zrobił z 13-letnim Izmaelem i wszystkimi męskimi niewolnikami. Otrzymał wtedy nowe imię: Abraham, co oznacza "ojciec mnóstwa narodów". Rozpoczął się intensywny czas dla Abrahama. Sara urodziła mu syna Izaaka ("zaśmiał się"), który został obrzezany osiem dni po urodzeniu. Mimo tego Abraham to Izmaela ciągle uznawał za swojego pierworodnego. Jednak Sara chciała pozbyć się Hagar i jej syna. Namawiała męża, by ich wygnał. Co się zdarzyło potem? Są różne wersje wydarzeń. Muzułmańska różni się od tej przedstawianej przez żydów i chrześcijan. Złożony Bogu w ofierze Zgodnie z tym, co mówi Biblia, Abraham zaopatrzył Hagar i Izmaela w wodę i jedzenie i wysłał ich na pustynię. Kiedy prowiant się wyczerpał, załamana Hagar zaczęła lamentować. Wtedy pojawił się anioł, który wskazał im, gdzie jest studnia. Powiedział też, że Izmael zostanie twórcą wielkiego narodu. Zgodnie z Biblią, Izmael zamieszkał na pustyni Paran, a matka sprowadziła mu żonę z Egiptu. I tu kończy się jego historia w Biblii. W I w. żydowski historyk Józef Flawiusz pisał, że dwanaście plemion Izmaela zamieszkuje całą ziemię między Eufratem i Morzem Czerwonym. Znacznie ważniejszą postacią w Biblii jest syn Abrahama i Sary, Izaak. Bóg poddał Abrahama próbie wierności, każąc mu złożyć syna w ofierze. Abraham chciał spełnić wolę Boga, ale w ostatniej chwili Bóg go powstrzymał i ocalił Izaaka. Zesłany przez Boga anioł polecił mu złożyć w ofierze barana zamiast Izaaka. Kamień jako relikwia Tymczasem muzułmanie uważają, że to Izmael jest tym, który miał zostać złożony przez Abrahama w ofierze. Według nich po narodzinach Izaaka Abraham nie wygonił na pustynię swojego pierworodnego syna. Udał się wraz z nim i Hagar do Mekki, gdzie zbudował świątynię Kaabę. Zresztą do dziś w Mekce znajduje się kamień z odbitą stopą Abrahama. Jest to dla muzułmanów święta relikwia. Abraham miał właśnie w Mekce być przez Boga wystawiony na próbę i chciał złożyć w ofierze... Izmaela. W ostatniej chwili Bóg go z tego obowiązku wybawił i zesłał mu barana. Na pamiątkę tego wydarzenia co roku odbywa się Święto Ofiar - Id al-Adha - najważniejsze święto muzułmańskie. Każdy ojciec rodziny składa w ofierze barana, wielbłąda lub krowę. Zwierzę musi być zabite rytualnie, następnie dzieli się mięso tak, by 1/3 oddać potrzebującym, 1/3 - krewnym, a pozostałą 1/3 spożywa się na wspólnej uczcie. Tego dnia wspólnie odwiedza się meczet, recytuje Koran i rozdziela prezenty. W czasie Święta Ofiar wielu muzułmanów składa też datki pieniężne na pomoc biednym i fundacje charytatywne. Święto Ofiar przypada w miesiącu, w którym odbywa się pielgrzymka do Mekki. Jest jednym z najważniejszych jej elementów, kończącym pielgrzymkę. Czczony w trzech religiach Abraham (po arabsku Ibrahim, czyli "kochający ojca") jest czczony przez chrześcijan, żydów i muzułmanów. Żył około 120 lat. Dziś jego grób znajduje się w Hebronie, 30 km na południe od Jerozolimy. Jest to masywna, przypominająca twierdzę budowla z przełomu XIII i XIV wieku. Została wzniesiona nad Grotą Makpela, którą Abraham kupił na miejsce swego pochówku i gdzie pochowano również jego żonę Sarę i syna Izaaka. Grota jest od XIV wieku zamknięta.

SYN BETUELA, WNUK NACHORA. Pomoc w rozwiązywaniu krzyżówek. Hasła do krzyżówek bibl. syn Abrahama i Hagar, protoplasta Arabów. bibl. syn Serwii, siostry

Abraham kategoria: Słowniki dział: Imiona w ST Znaczenie imienia: Ojciec narodów Fakty biblijne Syn Teracha, powołany przez Boga opuścił wraz z rodziną Ur nad Eufratem i udał się na północ do Haranu, gdzie zmarł jego ojciec. Po jego śmierci Bóg wezwał Abrahama (wówczas nazywanego jeszcze Abramem) do dalszej wędrówki. Celem miał być Kanaan. Abram miał dwóch braci - Nahora i żona Sara (pierwotne imię - Saraj), była także jego przyrodnią siostrą. Fakt ten wykorzystał Abram, gdy z powodu głodu musiał udać się do Geraru i bał się, że zabiją go z powodu urody Saraj. Podstęp się nie udał, gdy tamtejszy król, Abimelech zapragnął posiąść ją i gdyby nie interwencja Boga, król by ją wyjaśnieniu wszystkiego Abimelech i Abram zawarli przymierze przy studni Beer-Szeba. W tamtym czasie Abram i syn Harana - Lot posiadali już bardzo duże stada i często dochodziło do kłótni pomiędzy pasterzami. Dlatego też rozdzielili się i Abram osiedlił się w Hebronie, Lot zaś wybrał żyzną dolinę nadjordańską i osiedlił się w Sodomie. Abram był bardzo bogobojnym człowiekiem. Na każdym miejscu, gdzie się zatrzymywał, stawiał ołtarz i oddawał cześć Bogu. Był jednak już stary i bezdzietny, dlatego swoją przyszłość lokował w Eliezerze z Damaszku, którego Abram przygarnął. Bóg jednak zaprzeczył temu twierdząc, że syn jego będzie rodzonym synem, a nie przygarniętym i zawarł z nim przymierze, mówiąc: "Spójrz ku niebu i policz gwiazdy. Tak liczne będzie potomstwo twoje". Saraj jednak nie wierzyła, że będąc starą kobietą może dać swemu mężowi dziecko, dlatego powołując się na obowiązujące wtedy prawo namówiła Abrama, by wziął sobie jako nałożnicę jej służącą Hagar, a gdy ta urodzi mu dziecko na jej kolanach, prawnie będzie ono uznane za dziecko przystał na to i Hagar urodziła Ismaela. Nie było to w planach Bożych, dlatego Bóg kazał odprawić Hagar i jeszcze raz zapowiedział, że dziecko zrodzi się ze związku Abrama i Saraj. Wtedy też zmienił jego imię z Abrama na Abrahama, a imię jego żony z Saraj na Sarę. Nakazał również Abrahamowi na znak zawartego przymierza, by wszyscy mężczyźni dali się miał sto lat, gdy Bóg objawił mu się w dąbrowie Mamre zapowiadając, że rok później Sara powije syna. Tak też się stało i narodził się Izaak. Jakiś czas później Bóg postanowił wystawić wiarę Abrahama na próbę, żądając ofiary z Izaaka. Z ciężkim sercem Abraham usłuchał, ufając, że Bóg dotrzyma obietnicy dotyczącej jego syna. Kiedy położył syna na ołtarzu i wzniósł nóż, żeby dokonać ofiary, wtedy anioł Boga zawołał: „Nie podnoś ręki na chłopca i nie czyń mu nic złego! Teraz poznałem, że boisz się Boga, bo nie odmówiłeś Mi nawet twego jedynego syna”. Uszczęśliwiony Abraham złożył Bogu na ofiarę baranka, który nieopodal był zaplątany rogami w zarośla. Abraham był nie tylko mężem wiary, ale również świetnym strategiem i dowódcą. Miał armię złożoną z 318 wypróbowanych ludzi. Gdy doszło do bitwy pomiędzy królami rządzącymi w tamtych rejonach, bratanek Abrahama, Lot został wzięty wraz z innymi mieszkańcami Sodomy do niewoli. Wtedy Abraham zebrał swoich ludzi i w nocy pobił najeźdźców, uwolnił Lota i cały jego dobytek. Wracając po udanej akcji napotkał Melchizedeka, króla Salemu, który był jednocześnie kapłanem Boga. Wtedy Abraham złożył mu dziesięcinę ze wszystkiego, co bardzo troszczył się o swoją rodzinę. Gdy zmarła mu Sara, wyprawił najstarszego sługę do swej rodziny, by ten znalazł dla Izaaka dobrą i bogobojną żonę. Gdy ten wrócił z Rebeką, córką Betuela z rodu Harana, wydał ją za Izaaka. Pod koniec życia Abraham poślubił Keturę, z którą miał jeszcze 6 synów: Zymrana, Jokszana, Medana, Midiana, Jiszbaka i Szuacha. Zmarł w wieku 175 lat i został pochowany przez Izaaka i Ismaela w jaskini Machpela obok swej żony Sary. Wersety biblijne Rdz 11—26, 28, 31, 50; Wj 3, 32, 33; Mt 1, 3, 22; Mk 12; Łk 13, 16, 19; J 8 Dziedzictwo Abrahama. Po śmierci, w wieku 175 lat, Abraham został pochowany przez Izaaka i Izmaela obok żony Sary w Hebronie. Według Biblii starszy syn Abrahama Izmael urodzony przez niewolnicę Hagar jest przodkiem plemion arabskich. STARY TESTAMENT Księga Rodzaju Pierworodny syn Abrama - Izmael 161 Saraj, żona Abrama, nie urodziła mu jednak potomka. Miała zaś niewolnicę Egipcjankę, imieniem Hagar. 2 Rzekła więc Saraj do Abrama: «Ponieważ Pan zamknął mi łono, abym nie rodziła, zbliż się do mojej niewolnicy; może z niej będę miała dzieci»1. Abram usłuchał rady Saraj. 3 Saraj, żona Abrama, wzięła zatem niewolnicę Hagar, Egipcjankę, i dała ją za żonę mężowi swemu Abramowi, gdy już minęło dziesięć lat, odkąd Abram osiedlił się w Kanaanie. 4 Abram zbliżył się do Hagar i ta stała się brzemienną. A widząc, że jest brzemienna, zaczęła lekceważyć swą panią. 5 Wtedy Saraj rzekła do Abrama: «Przez ciebie doznaję zniewagi; ja sama dałam ci moją niewolnicę za żonę, ona zaś czując się brzemienną, lekceważy mnie. Niechaj Pan będzie sędzią między mną a tobą!» 6 Abram rzekł do Saraj: «Przecież niewolnica twoja jest w twojej mocy: postąp z nią, jak będziesz uważała za dobre». Saraj upokorzyła Hagar; wtedy Hagar od niej uciekła. 7 Anioł Pański2 znalazł Hagar na pustyni u źródła przy drodze wiodącej do Szur 8 i zapytał: «Hagar, niewolnico Saraj, skąd przyszłaś i dokąd idziesz?» A ona odpowiedziała: «Uciekłam od mojej pani, Saraj». 9 Wtedy Anioł Pański rzekł do niej: «Wróć do twej pani i pokornie poddaj się pod jej władzę». 10 Po czym Anioł Pański oznajmił: «Rozmnożę twoje potomstwo tak bardzo, że nie będzie można go policzyć». 11 I mówił: «Jesteś brzemienna i urodzisz syna, któremu dasz imię Izmael3, bo słyszał Pan, gdy byłaś upokorzona. 12 A będzie to człowiek dziki jak onager4: będzie on walczył przeciwko wszystkim i wszyscy - przeciwko niemu; będzie on utrapieniem swych pobratymców». 13 Hagar nazwała Pana przemawiającego do niej "Tyś Bóg widzialny", bo mówiła: «Wszak tu widziałam Widzącego mnie, a jestem żywa». 14 Dlatego tę studnię nazwano "Studnią Lachaj-Roj"5. - Jest to ta, która znajduje się pomiędzy Kadesz i Bered. 15 Hagar urodziła Abramowi syna. I Abram nazwał zrodzonego mu przez Hagar syna imieniem Izmael. 16 Abram miał lat osiemdziesiąt sześć, gdy mu Hagar urodziła Izmaela. Hagar and Ishmael. 16 Abram’s wife, Sarai, had not borne any children for him, but she owned an Egyptian slave named Hagar. 2 Sarai said to Abram, “Since the Lord has prevented me from bearing children, go to my slave; perhaps through her I can build a family.”. And Abram agreed to what Sarai said. 3 So Abram’s wife, Sarai, took Hagar
Rozwiązaniem tej krzyżówki jest 6 długie litery i zaczyna się od litery I Poniżej znajdziesz poprawną odpowiedź na krzyżówkę syn Abrahama i Hagar,, jeśli potrzebujesz dodatkowej pomocy w zakończeniu krzyżówki, kontynuuj nawigację i wypróbuj naszą funkcję wyszukiwania. Hasło do krzyżówki "Syn abrahama i hagar," Wtorek, 2 Czerwca 2020 ISMAEL Wyszukaj krzyżówkę znasz odpowiedź? podobne krzyżówki Ismael Syn abrahama i hagar Syn abrahama i hagar, inne krzyżówka Syn abrahama i hagar Syn abrahama i hagar, Hagar, fińsko-szwedzka pisarka modern. Pójść do abrahama na piwo Przenieść się na łono abrahama Syn abrahama Miasto z grobem abrahama Według tradycji miasto z grobem abrahama Syn abrahama i sary W biblii, główny sługa abrahama W biblii, syn abrahama i ketury W biblii, druga żona abrahama Miejsce pochówku abrahama Syn midiana oraz wnuk abrahama. Paraliżująca kara pochłonęła miasto abrahama Govert, twórca obrazu "ofiara abrahama" Biblijny patriarcha, syn abrahama Syn abrahama, Miał zginąć z rąk abrahama, Żona abrahama, trendująca krzyżówki Karta bijąca waleta E3 chroni człowieka na dnie H16 gołocie przydaje się w robocie 5k całuśna roślina Kres żywota 12a szmaciany pędzel 20j doskonały czyn zabroniony Nożyk z drewnianym trzonkiem i składanym ostrzem Szeleszczący pieniądz N16 władał bojarami Tylko gdera i utyskuje P2 uznania na dyplomie Niejedna błyszczy na niebie M1 miejsce, gdzie się można rozbić D16 corpus delicti
Poet and writer Mohja Kahf uses both accounts to weave Hagar Poems, her new collection published this year. She does more than weave stories, however. She also tells them. She moves Abraham, Sarah, and Hagar back and forth across centuries. She includes poems by Sarah. She positions Hagar at an AIDS march.
"Powiedzcie mi wy, którzy chcecie żyć pod Prawem, czy Prawa tego nie rozumiecie? Przecież napisane jest, że Abraham miał dwóch synów, jednego z niewolnicy, a drugiego z wolnej ... niewiasty te wyobrażają dwa przymierza; jedno, zawarte pod górą Synaj, rodzi ku niewoli, a wyobraża je Hagar ... Natomiast górne Jeruzalem cieszy się wolnością i ono jest naszą matką..." (BT) Streszczenie komentarza: zgodnie z Gal. 4:21-31, Sara i Hagar wyobrażały Boskie przymierza realizujące obietnice dane Abrahamowi. Hagar reprezentuje w tym obrazie Przymierze Zakonu, które rozwijało Izrael cielesny (Ismael), natomiast Sara reprezentuje Przymierze Nowe, które rozwija Izrael duchowy (Izaak) - Kościół wieku Ewangelii. Intencja tekstu z Gal. 4:21-31 jest jasna. Myślą przewodnią listu do Galacjan jest kwestia przestrzegania Zakonu przez wierzących w Chrystusa. Różne pojawiające się tam wątki i spojrzenia, choć mogą być rozpatrywane oddzielnie, wszystkie razem służą wykazaniu z różnych punktów widzenia, że Zakon Mojżeszowy obejmuje wyłącznie Żydów cielesnych. Ci, którzy są Żydami duchowymi - wierzący w Chrystusa - poddani są Zakonowi Nowemu, 'Nowemu Przymierzu we krwi jego' (Łk. 22:20; Rzym. 2:28,29; 1 Kor. 11:25; Gal. 6:16). Temu samemu celowi służy zapis z Gal. 4:21-31, choć historia Abrahama i jego synów stanowi nie tylko naukę odnośnie naszego stosunku do Prawa, ale sama w sobie jest także typem znacznie większego tematu obejmującego cel Boskich przymierzy i ich wzajemną relację. Abraham i jego synowie W związku z tym warto na początek przypomnieć sobie sytuację, do której nawiązuje Paweł. W Gal. 4:22,23 "jest napisane, że Abraham miał dwóch synów: jednego ze służącej i jednego z wolnej; ale ten ze służącej urodził się istotnie według ciała, ten drugi zaś, z wolnej - na podstawie obietnicy" (NW). Już pierwsza wzmianka na temat przymierza, jaką odnajdujemy w księdze Rodzaju, zawierała obietnicę potomstwa dla Abrahama, "a uczynię z ciebie wielki naród" (Rdz. 12:2 NW). Problem polegał na tym, że choć Bóg najwyraźniej obiecał Abrahamowi potomka, "który wyjdzie z twojego wnętrza", Sara nie mogła zajść w ciążę (Rdz. 15:4, 16:1,2). Oddała w związku z tym Abrahamowi swoją służącą Hagar, "Toteż on współżył z Hagar i ta zaszła w ciążę" (Rdz. 16:4). Hagar urodziła Ismaela, który okazał się być, zgodnie z oświadczeniem apostoła z Gal. 4:22,23, 'synem ze służącej', który "urodził się istotnie według ciała" - z przyczyn naturalnych. Narodziny Ismaela nie stanowiły jeszcze wypełnienia obietnicy Bożej. Bóg bowiem postanowił, że tym właściwym, obiecanym potomkiem będzie syn Sary. Tak się rzeczywiście stało. Trzynaście lat po narodzinach Ismaela Sara zaszła w ciążę (Rdz. 16:16, 21:5). Prawdziwie stało się to wskutek obietnicy, mamy bowiem informację, że "u Sary zanikło już miesiączkowanie" (Rdz. 18:11 NW). Zatem Abraham miał dwóch synów: Ismaela z Hagar i Izaaka z Sary. Apostoł Paweł informuje, że "Stanowi to symboliczny dramat, gdyż owe niewiasty przedstawiają dwa przymierza" (Gal. 4:24 NW). Jakie przymierza są reprezentowane w Sarze i Hagar i kim są ich symboliczne dzieci? "Symboliczny dramat" - Hagar i Ismael W całej historii występuje pięć postaci: Abraham, Sara, Hagar, Izaak i Ismael. Abraham reprezentuje tutaj Przymierze Abrahamowe - obietnicę, którą Bóg złożył Abrahamowi odnośnie potomstwa. Chociaż w Rdz. 17:5,6 czytamy o wielu narodach, w Rdz. 22:17 znajdujemy potomstwo Abrahama określone dwojako, jako "gwiazdy niebios" i "ziarnka piasku" (NW). Zatem tak jak Abraham miał dwóch synów, tak Przymierze Abrahamowe rozwija dwa narody: symbolicznego Ismaela i symbolicznego Izaaka. Przymierze Abrahamowe nie działa jednak bezpośrednio. Jest podstawą prawną, na gruncie której Bóg wypełnia swoje obietnice, ale czyni to za pośrednictwem symbolicznych kobiet - przymierzy. Apostoł Paweł wyjaśnia zatem w Gal. 4:24,25, że antytypem Ismaela jest cielesny Izrael, a antytypem Hagar jest Przymierze Zakonu. Przywołanie przez apostoła góry Synaj jest nawiązaniem do geograficznego punktu, w którym Izrael otrzymał od Boga Prawo reprezentowane w dziesięciu przykazaniach (choć samo przymierze zostało zawarte w noc wyjścia z Egiptu; Jer. 31:32). W jakim sensie 'dzisiejsza Jerozolima jest ze swoimi dziećmi w niewoli' (Gal. 4:25)? Jerozolima jest stolicą Izraela, a jednocześnie centrum kultu, miastem, w którym znajdowała się świątynia będąca miejscem czci według zasad Zakonu Mojżeszowego. Dziećmi Jerozolimy w tym sensie jest naród izraelski, który tymi zasadami przymierza Zakonu był objęty. Jednocześnie to poddanie Zakonowi było wyrazem swoistej niewoli. Przede wszystkim, była to niewola związana z samym nakazowo-zakazowym charakterem Prawa. W bezpośrednim kontekście rozważanego Gal. 4:21-31 apostoł Paweł wyraźnie wskazuje, że owa niewola ma związek z przestrzeganiem "dni i miesięcy, i pór, i lat", a więc z zewnętrzną formą i ceremoniałem (Gal. 4:9,10 NW). Z drugiej strony jest to niewola grzechu, "Prawo bowiem niczego nie doprowadziło do doskonałości" (Hbr. 7:19 NW). Wręcz przeciwnie, jego rolą było wskazanie grzechu i pokazanie, że własnymi wysiłkami nie jesteśmy w stanie go pokonać (Rzym. 7:7; Gal. 3:19-25). Trwanie przy Zakonie to trwanie w punkcie bez wyjścia - próba samousprawiedliwienia przez spełnianie nakazów, która nigdy nie będzie skuteczna w rzeczywistym doprowadzeniu człowieka do harmonii z Bogiem (Rzym. 3:20). "Symboliczny dramat" - Sara i Izaak Tożsamość pozafiguralnego Izaaka została określona przez apostoła Pawła w Gal. 4:28, "A my, bracia, jesteśmy dziećmi związanymi z obietnicą" (NW). "My, bracia" znaczy tyle, co poświęceni członkowie Ciała Chrystusowego, bowiem "jeśli należycie do Chrystusa, to rzeczywiście jesteście potomstwem Abrahama" (Rzym. 2:28,29, 9:6-8; Gal. 3:29 NW). Określenie ich mianem gwiazd, które spotykamy w Rdz. 22:17, jest nieprzypadkowe, ponieważ powołani do Chrystusa rzeczywiście mają nadzieję zmartwychwstania do chwały w niebie (Jn. 14:2,3; Kol. 1:5; 1 Pt. 1:3,4; 1 Jn. 3:2). Nieprzypadkowy jest także fakt, że choć Abrahamowi powiedziano, że będzie ojcem symbolicznych gwiazd i ziaren piasku, jego synowi Izaakowi powtórzono jedynie, że będzie ojcem gwiazd (z pominięciem piasku; Rdz. 26:4), co także wspiera pogląd, że Izaak reprezentuje tylko jedną część potomstwa Abrahama, Izrael duchowy. Kim zatem jest matka pozaobrazowego Izaaka? "Jerozolima górna jest wolna i ona jest naszą matką" (Gal. 4:26 NW). W Gal. 4:24 zostało powiedziane, że Sara także reprezentuje przymierze. "Jerozolima górna" jako taka oczywiście przymierzem nie jest. Tak jak "Jerozolima dolna" nie jest przymierzem, tylko stolicą, ośrodkiem kultu i miejscem przebywania cielesnego Izraela, tak "Jerozolima górna" jest stolicą i miejscem przebywania Izraela duchowego. Nie będzie w tym określeniu nic dziwnego, jeśli będziemy rozumieć, że jako ochrzczeni w imię Pana Jezusa nie należymy już do tego świata, ale staliśmy się 'obywatelami niebios' (Flp. 3:20,21). "Ale Bóg ... razem nas wskrzesił, i posadził nas razem w miejscach niebiańskich..." (Ef. 2:4-6 NW). A najważniejsze jest, że opis ten nie jest żadną obietnicą dla nas, ale opisem tego, co się z nami już stało podczas chrztu. I tam - "w miejscach niebiańskich" - jest nasza "Jerozolima górna", w której przebywamy duchem i oddajemy cześć Bogu w niebiańskim sanktuarium (1 Kor. 3:16,17). Matką Kościoła, pozafiguralnego Izaaka, jest pozafiguralna Sara - Przymierze Nowe. Bóg już przez proroka Jeremiasza zapowiada zawarcie przymierza innego niż Przymierze Zakonu. Prawa Zakonu były wyryte na tablicach kamiennych, prawo Nowego Przymierza jest wyryte na tablicach serc przez ducha, w którym jesteśmy ochrzczeni i stajemy się 'nowym stworzeniem', stworzonym "według woli Bożej w rzeczywistej prawości" (Jer. 31:31-34; Dzieje 2:5, 2:38; 2 Kor. 3:3, 5:17; Gal. 6:15,16; Ef. 4:24). Wiele miejsca poświęca temu tematowi apostoł Paweł w 8. i 9. rdz. listu do Hebrajczyków. Hbr. 9:15 zapewnia nas, że nasza nadzieja jest realna dlatego, że Jezus Chrystus wykonuje posługę Pośrednika Nowego Przymierza (zob. Hbr. 12:22-24). Przede wszystkim, nasz Pan mówi, że jego przelana krew oznacza zapoczątkowanie Nowego Przymierza (Łk. 22:20). Mając udział we krwi Chrystusa, mamy jednocześnie udział w przymierzu przez tę krew uprawomocnionym (1 Kor. 10:16). Doświadczenia pozafiguralnej Sary W badanym Gal. 4:21-31 apostoł Paweł nie ogranicza się jednak wyłącznie do charakterystyki postaci, które występują w tym symbolicznym dramacie, ale przywołuje także dwie okoliczności, które typicznie wskazywały na relacje Izraela cielesnego z Izraelem duchowym. Pierwsza taka okoliczność jest wzmiankowana w Gal. 4:27, gdzie apostoł cytuje z proroka Izajasza: "Albowiem jest napisane: Wesel się, niepłodna, która nie rodzisz, wykrzyknij i głośno zawołaj, niewiasto, która nie doznajesz bólów porodowych; bo dzieci opuszczonej są liczniejsze niż tej, która ma męża" (NW). Ten proroczy opis wiernie opisuje sytuację Sary, która nie mogła doczekać się potomka i jej radość, kiedy zaszła w ciążę w czasie, w którym z punktu widzenia zegara biologicznego nic nie mogło się już wydarzyć. Ale się wydarzyło, bo taka była obietnica Boża. Warto zwrócić przy tym uwagę na zakończenie Gal. 4:27, gdzie jest mowa o tym, że "dzieci opuszczonej są liczniejsze niż tej, która ma męża". Po pierwsze, kwestia liczebności potomstwa - proroctwo zdaje się w tym miejscu wskazywać, że Izrael duchowy jest znacznie liczniejszy niż Izrael cielesny. Ta informacja nie musi szczególnie dziwić, jeśli weźmiemy pod uwagę fakt, że Izrael duchowy składa się z "ludzi z każdego plemienia, i języka, i ludu, i narodu" (Obj. 5:9 NW). Po drugie, kwestia czasu pojawienia się potomstwa. Wiemy, że Ismael urodził się pierwszy; na Izaaka trzeba było czekać jeszcze 14 lat. I podobnie jest w antytypie. Przymierze Zakonu zostało zawarte w noc wyjścia z Egiptu, Przymierze Nowe zostało zapieczętowane ponad 1600 lat później śmiercią i zmartwychwstaniem naszego Pana. W tym sensie obietnica zgromadzania "gwiazd" rzeczywiście pozostawała bezpłodna bardzo długi czas, aż do momentu zesłania ducha. Po trzecie w końcu, ciekawy jest opis relacji Sary i Hagar. Sara jest 'opuszczona', a Hagar jest tą, "która ma mężą". Na pierwszy rzut oka jest sprzeczność, bowiem to Sara miała męża, a Hagar była jej służącą. W Rdz. 16:3 czytamy jednak, że Sara "wzięła Hagar, swą egipską służącą, i dała ją Abramowi, swemu mężowi, za żonę" (NW). W tym momencie Hagar rzeczywiście stała się 'tą, która ma męża'. Jednocześnie Sara w ten sposób dobrowolnie odsunęła siebie "na boczny tor". Stała się w jakimś sensie opuszczona - Hagar zaszła w ciążę i zaczęła pogardzać Sarą, Abraham tymczasem najwyraźniej nie stanął w jej obronie (Rdz. 16:4,5). Zatem opis Biblijny jest w tym miejscu najzupełniej zgodny. Doświadczenia pozafiguralnego Izaaka Ismael miał podobne odczucia do swojego brata, co jego matka do Sary. Stało się to zresztą bezpośrednią przyczyną odprawienia jego i Hagar (Rdz. 21:8-13). Podobna sytuacja miała miejsce w antytypie. "Ale jak wtedy ten urodzony według ciała zaczął prześladować urodzonego według ducha, tak jest i teraz" (Gal. 4:29 NW). Prześladowanie 'urodzonych według ducha' przez cielesnych Żydów jest faktem Biblijnym. Pierwszym z potomstwa gwiazd był nasz Pan Jezus (Kol. 1:18), który w swojej służbie zmagał się z nieustanną opozycją władców żydowskich, aż na samym końcu spotkała go z ich ręki śmierć. Podobnie rzecz się miała z pierwotnym Kościołem. Jeszcze zanim przyszły prześladowania Rzymu, swoje zmagania ze zborem Chrystusowym prowadzili Żydzi. Pierwszy męczennik Szczepan zginął właśnie z ich ręki, kiedy to podczas zeznań przed Sanhedrynem Żydzi nie mogli znieść jego świadectwa, "zatkali sobie uszy rękami, i jednomyślnie rzucili się na niego" (Dzieje 6:8-15, 7:54-60). Biblia wspomina też o prześladowaniach z ręki króla Heroda, który "przyłożył rękę do gnębienia niektórych ze zboru", a apostoła Jakuba "zgładził mieczem" (Dzieje 12:1-5 NW). Działalności apostołów towarzyszyła w końcu nieustanna negatywna agitacja ze strony niewierzących Żydów, którzy podburzali nowo nawróconych z pogan i przekonywali ich o konieczności przyjęcia Zakonu Mojżeszowego (Dzieje 14:2, 15:1). Zatem prześladowanie antytypicznego Izaaka przez antytypicznego Ismaela jest kolejnym elementem wypełnienia się figury, o której naucza Gal. 4:21-31. Wypędzenie pozafiguralnego Ismaela "Co jednak mówi Pismo? Wypędź niewolnicę i jej syna, bo nie będzie dziedziczyć syn niewolnicy razem z synem wolnej" (Gal. 4:30 BT). Prześladowanie Izaaka przez Ismaela spowodowało, że i on, i jego matka zostali ostatecznie wypędzeni. W antytypie oznacza to symboliczne wypędzenie Hagar (Przymierza Zakonu) i Ismaela (cielesnego Izraela). Wypędzenie Hagar wskazuje na fakt zastąpienia Przymierza Zakonu Przymierzem Nowym, "Mówiąc 'nowe przymierze' sprawił, że poprzednie stało się przedawnione" (Hbr. 8:13 NW). Z kolei wypędzenie Izraela cielesnego wskazuje na utratę przez ten naród szczególnej łaski Bożej, i nie tylko w sensie ochrony Bożej i błogosławieństw cielesnych, ale przede wszystkim w sensie utraty możliwości wyłącznego stanowienia także potomstwa gwiazd (Mt. 23:37,38; Dzieje 13:46; Rzym. 11:16-24). To odrzucenie nie jest jednak odrzuceniem ostatecznym, jak naucza szereg kościołów. Przepowiadając pozostawienie domu izraelskiego, nasz Pan zapowiedział jednocześnie, że także i on we właściwym czasie go przyjmie (Mt. 23:39). "... i w ten sposób zostanie wybawiony cały Izrael" (Rzym. 11:26). Wydaje się, że również sytuacja opisana w Rdz. 21:14-21 typicznie zapowiada nie tylko odsunięcie Izreala od łaski, ale także ich powtórne przyjęcie. Jest zatem w planie Bożym miejsce na zbawienie każdego. Zbawiony jest Izaak, zbawiony będzie Ismael, a razem z Ismaelem zbawiona będzie jego antytypiczna egipska żona - cały świat ludzkości - pod rządami gwiezdnej części potomstwa abrahamowego. Przyjdzie czas, kiedy 'wszelki język uzna, że Jezus Chrystus jest Panem' (Flp. 2:10,11). Tymczasem błogosławieni jesteśmy, znając te rzeczy i wiedząc, że "jesteśmy dziećmi ... niewiasty wolnej" (Gal. 4:31 NW).
n. 1. (Bible) a. the Bible the sacred writings of the Christian religion, comprising the Old and New Testaments and, in the Roman Catholic Church, the Apocrypha. b. ( as modifier ): a Bible reading. 2. (Judaism) the English name for Tanach. 3. ( often not capital) any book containing the sacred writings of a religion.
. 439 317 153 127 383 60 31 232

biblijny syn abrahama i hagar