⛄ Obraz Juliana Fałata Jezioro Świteź

Ten artykuł dotyczy akwareli. Zobacz też: Świteź – jezioro na Białorusi. Świteź – akwarela namalowana przez polskiego malarza Juliana Fałata w 1888 roku. Świteź Autor Julian Fałat Data powstania 1888 Medium akwarela na papierze Wymiary 72 × 54,5 cm Miejsce przechowywania Miejscowość Warszawa Lokalizacja Muzeum Narodowe w Warszawie Akwarela znajduje się w zbiorach Muzeum Narodowego w Warszawie, pierwotnie była częścią kolekcji Jakuba i Aliny Glassów i została przekazana muzeum na mocy testamentu Aliny Bondy-Glassowej[1]. Przedstawia pejzaż Kresów Wschodnich, jezioro Świteź.[2] PrzypisyEdytuj↑ Świteź. ↑ Świteź, Donum Artis [dostęp 2020-03-11] (pol.).

Kliknij tutaj, 👆 aby dostać odpowiedź na pytanie ️ opis krajobrazu juliana Fałat „jezioro Świteź” proszę jak najszybciej DZIĘKUJĘ!!! haniakopec2 haniakopec2

Julian Fałat autoportret 1873. PAP/Alamy Stock Photo 9 lipca 1929 r. w swoim domu w Bystrej (Śląskie) zmarł Julian Fałat – malarz i rysownik, czołowy reprezentant malarstwa pejzażowego i rodzajowego okresu Młodej Polski, zapisany w dziejach polskiej sztuki, jako mistrz rzeczywiście najchętniej posługiwał się farbami wodnymi, które pozwalały mu uzyskać delikatne tony o płynnych konturach, nieosiągalne w technice olejnej. Powtarzał jednak często, iż akwarelistą został tylko dlatego, że w pierwszych latach artystycznej kariery nie miał możności nabycia drogich farb olejnych. Urodził się 30 lipca 1853 r. w Tuligłowach koło Komarna na ziemi lwowskiej. Kraina dzieciństwa Fałata to wyjątkowo malowniczy zakątek Galicji - pagórki, urokliwe dolinki, stawy, młyny wodne, bagna, oczerety, łąki pełne żółtych kaczeńców. I do tych idyllicznych krajobrazów, przesłaniających biedę galicyjską, malarz będzie chętnie powracał. Rodzinny dom był ubogi. Julian był piątym dzieckiem wiejskiego organisty Kazimierza Fałata, ale wszyscy trzej synowie zdobyli wykształcenie: Józef został księdzem, Stanisław prawnikiem, a on - malarzem. Uczęszczał do szkół we Lwowie, ale uczniem był niefrasobliwym – często wagarował albo wręcz uciekał ze szkoły. Nie pomogła nawet opieka najstarszego brata Józefa, który po upadku powstania styczniowego trafił do seminarium i zajął się Julianem. Uczęszczał do szkół we Lwowie, ale uczniem był niefrasobliwym – często wagarował albo wręcz uciekał ze szkoły. Nie pomogła nawet opieka najstarszego brata Józefa, który po upadku powstania styczniowego trafił do seminarium i zajął się Julianem. Z gimnazjum w Przemyślu również przyszły malarz uciekł. W Krakowie został przyjęty do Szkoły Sztuk Pięknych, podległej Instytutowi Technicznemu i ukończył ją w 1871 r. Rok później wyruszył z Krakowa, aby przyjąć pracę w charakterze rysownika u Stanisława Krzyżanowskiego, właściciela majątków na Ukrainie. Pojechał ze swoim mocodawcą do Moskwy, a potem do Odessy, gdzie znalazł pracę u architekta Feliksa Gąsiorowskiego. Za jego namową – gdy już znużyły go prace przy „budowie pałaców nababów odesskich” udał się do Zurichu. Jednak dopiero wyjazd do Monachium w 1875 r. miał ogromne znaczenie dla dalszej twórczości Fałata. W Mnichowie – jak Polacy po swojsku nazywali Monachium - Fałat poznał Józefa Brandta, Leona Wyczółkowskiego, Wojciecha Kossaka, Jana Owidzkiego. A w 1877 r. zapisał się na Akademię Sztuk Pięknych i studiował u Alexandra Straehubera i Gustawa Raaba. Na uczelni za studium z natury uzyskał brązowy medal. Jednak najwybitniejsza z wczesnych prac Fałata powstała nie w Monachium, ale podczas pobytu artysty w Rzymie na przełomie 1880 i 1881 r. Akwarela „Popielec”, zakupiona za sporą sumę 1000 zł do Krakowa na wystawę przyniosła młodemu artyście uznanie; pokazywana na wystawach w Monachium, Krakowie, Warszawie i Wiedniu podobała się publiczności i krytykom. Dopiero wyjazd do Monachium w 1875 r. miał ogromne znaczenie dla dalszej twórczości Fałata. W Mnichowie – jak Polacy po swojsku nazywali Monachium - Fałat poznał Józefa Brandta, Leona Wyczółkowskiego, Wojciecha Kossaka, Jana Owidzkiego. A w 1877 r. zapisał się na Akademię Sztuk Pięknych i studiował u Alexandra Straehubera i Gustawa Raaba. Na uczelni za studium z natury uzyskał brązowy medal. Jednak najwybitniejsza z wczesnych prac Fałata powstała nie w Monachium, ale podczas pobytu artysty w Rzymie na przełomie 1880 i 1881 r. Akwarela „Popielec”, zakupiona za sporą sumę 1000 zł do Krakowa na wystawę przyniosła młodemu artyście uznanie. „Popielec” a także następne prace „Portret mężczyzny z fajką” i „Dziad w kruchcie” charakteryzują się realizmem i drobiazgowym oddaniem szczegółów, Paradoksalnie, artysta posługując się technika akwarelową próbował uzyskać efekt zbliżony do malarstwa olejnego. „Krótki pobyt we Włoszech wywarł większy i trwalszy wpływ na rozwój malarstwa Fałata niż parę lat studiów w Monachium. Światło i koloryt południa szybko rozjaśniły jego paletę, pojawiły się odważne zestawienia czerwieni, zieleni, błękitu i żółcieni rzucone na biel papieru. Artysta przestał się interesować manierą akademicką i śmiało wyszedł w plener” - napisała Dorota Dzierżanowska w książce „Fałat. Ludzie. Czasy. Dzieła”. Po powrocie do Warszawy w 1882 r. na życie zarabiał jako rysownik w „Tygodniku Ilustrowanym”, „Tygodniku Powszechnym” i w „Kłosach”. Jednak, kiedy tylko mógł, uciekał z miasta. Latem wyjeżdżał na Żmudź i na Litwę. Powstały wtedy prace „Młyn wodny” – pierwszy pejzaż wiejski, panoramiczny obraz olejny (1883); „Zbieranie chmielu” (1884); ”Dziewczyna w kwiecistej chuście” (1884); „Jezioro Świteź” (1884). Pejzaż wodny z szuwarami, ptactwem, pochylona sosna, której korona zatopiona jest w wodach Świtezi powracał wielokrotnie w twórczości malarza. W 1886 r. malarza spotkała przygoda życia. W lutym Wilhelm Pruski, późniejszy cesarz Wilhelm II, udał się do Nieświeża na polowanie. Tym samym pociągiem co monarcha, zaopatrzony w papiery polecające, jedzie Fałat. To od lutowej wizyty w Nieświeżu obrazy polowania w śniegu staną się specjalnością artysty. Polowanie malował w kilku wariantach: nagonka, trębacze, z oszczepem na niedźwiedzia, ruszenie niedźwiedzia z barłogu, oszczepniki, obozowisko myśliwskie, powrót z polowania ("Polowanie na niedźwiedzia", 1888; "Powrót z polowania z niedźwiedziem", 1892). CZYTAJ TAKŻE Stanisław Wyspiański (1869-1907) Akwarele przedstawiające słynne polowanie z udziałem Wilhelma Pruskiego zostały reprodukowane w albumie „Souvenir de chasse a l’ours donne a Nieśwież” wydanym w Berlinie jesienią tego samego roku. Prezentowane były też na wystawach w Berlinie, Warszawie i Krakowie. Po sukcesie akwarel z polowania Fałat wynajął pracownię w Berlinie i coraz częściej był zapraszany do cesarskiego pałacyku myśliwskiego w Hubertstock, gdzie malował głównie polowania na jelenie. Wracał też do Nieświeża. W 1890 r. został członkiem Towarzystwa Zachęty Sztuk Pięknych, a w 1891 r. organizował oddział polski na Międzynarodowej Wystawie Sztuki w Berlinie, na której zdobył srebrny medal. Na stałe mieszkał i pracował w Berlinie, ale wyjeżdżał też do Paryża, gdzie w 1893 r., namalował swój najlepszy pejzaż miejski „Cmentarz Montmarte”. Podróżował też do Łańcuta, Zakopanego, na Podole – tam, w Ułaszkowicach namalował cykl akwarel o miejscowych jarmarkach. Został członkiem Królewskiej Akademii Sztuk Pięknych w Berlinie. Wystawiał w Berlinie i Chicago. W 1894 udał się w Tatry i Alpy. We Lwowie wziął udział W II Ogólnopolskiej Wystawie Sztuki. We Wiedniu otrzymał złoty medal za „Powrót z polowania”. W roku 1895 pracował wraz z Wojciechem Kossakiem przy panoramie Berezyny. W tym samym czasie objął też stanowisko dyrektora krakowskiej SSP, w której przeprowadził gruntowną reformę programu nauczania. Od 1905 r. pełnił funkcję rektora uczelni. Posady profesorskie zaproponował gronu najwybitniejszych modernistów, Stanisławowi Wyspiańskiemu, Leonowi Wyczółkowskiemu, Jackowi Malczewskiemu, Józefowi Mehofferowi, Janowi Stanisławskiemu, Teodorowi Axentowiczowi, Ferdynandowi Ruszczycowi i Józefowi Pankiewiczowi. Akademia Sztuk Pięknych zyskała europejską renomę. W 1904 r. odbyła się wielka wystawa prac – ponad 100 – w warszawskiej Zachęcie. Cztery lata później także w Zachęcie przedstawił swój dorobek artystyczny, ale tym razem krytycy zarzucili artyście, że wielokrotnie powtarza motywy, że „fałacieje”. Jednak wystawa w 1913 r. we Lwowie z okazji 60. urodzin malarza przyniosła mu uznanie, podobnie jak kolejna w Berlinie Ponad sześćdziesięcioletni Fałat nie mógł zostać żołnierzem Legionów, ale latem 1916 r. zgłosił się na front wołyński jako malarz wojenny. Razem z nim stawił się leciwy już Leon Wyczółkowski. Fałat tworzył wówczas akwarele patriotyczne, „Ognisko obozowe na Wołyniu”, „Jeńcy przed Komendą w Legionowie”, ”Schrony pod Wołczeckiem”, a także portrety „Komendant Józef Piłsudski”, „Pułkownik Władysław Sikorski”, „Pułkownik Józef Haller” oraz „Wyjście Legionów”. Te portrety legionistów – jak podkreśliła Irena Kossowska na portalu – stanowiły ważną grupę w rysunkowej spuściźnie artysty. W 1921 r. artysta angażuje się w plebiscyt na Śląsku; maluje plakat propagandowy. W 1922 zostaje Dyrektorem Departamentu sztuki w Ministerstwie Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego. Po roku odchodzi z ministerstwa. Z okazji 75. urodzin artysty został odznaczony Wstęgą Komandorii Orderu Restituta, w 1929 r. otrzymał Wielki Złoty Medal na Powszechnej Wystawie Krajowej w Poznaniu. CZYTAJ TAKŻE „Legiony Polskie 1914-2014” Julian Fałat zmarł 9 lipca 1929 r. w swoim domu w Bystrej. Obecnie znajduje się tam muzeum malarza z starannie zachowaną pracownią artysty, o której pisał Kornel Makuszyński: Wchodziło się do niej jak do zaczarowanego lasu: przez polanę rudym błyskiem migały jelenie, ze wzgórza toczył się gruby niedźwiedź, w jednym kacie kwitła wiosna, w drugim przejrzystą bielą puszył się śnieg, najpiękniejszy na świecie śnieg. Śnieg zaczął być cudny od czasu, kiedy pięćdziesiąt kilka zim podpatrzyło, jak go Fałat wybiela i jak niebieskie, głębokie rzuca na niego cienie”. „Śniegi Fałata nie mają dotąd równych sobie w świecie, jako brawurowe użycie farb wodnych i jako sugestie nastroju” - zachwycał się Jan Lechoń, gdy opisywał w swoim powstałym na emigracji „Dzienniku” przedwojenne wystawy organizowane na Boże Narodzenie w Zachęcie.(PAP) autor: Anna Bernat abe/ pat/

płyn do płukania aparatu ortodontycznego 주제에 대한 동영상 보기; d여기에서 Cleaning Orthodontic Appliances with GBT (Guided Biofilm Therapy) – płyn do płukania aparatu ortodontycznego 주제에 대한 세부정보를 참조하세요 Odpowiedzi W nocy jezioro wyglada bardzo przepieknie w świetle księżyca Jestctakże wiele dzew a najwięcej szumiejących brzuz. Rano w tle lasu sa przepiekne kwiatki kture sa nzywane Cary . Nazwa ta pochodzi od Króla Cara który zerwał je i umar wraz ze swoimi rycerzami pomogło ? Jezioro Świteź jest pięknym zjawiskiem Nocy blask księżyca odbijając się od powierzchni wody rzuca światło na drzewa które znajdują się wokół całego jeziora.; ) Są dziwne legedny zwiazne z tym jeziorem ;) Na Litwie niedaleko płużyn znajdowało się jezioro o nazwie Świteź. Było ono bardzo głębokie , a rozległe tak , że nie było widać drugiego brzegu rozlewiska. Otaczał je z trzech stron ciemny las , puszcza. Brzegi pokryte były piaskiem , trzciną , zielem i carami w , które Bóg zmienił kobiety po wysłuchaniu ich modlitwy. Na powierzchni jeziora unosiły się białe kwiaty ( również przemienione niewiasty ). Nocą staw był tak spokojny , że mogło się wydawać iż pod wodą znajduje się drugi bór. Ludzie starali się omijać to urokliwe miejsce szczególnie nocą , chodziły słuchy , że każdej nocy dzieje się tam coś dziwnego , a mianowicie : buchał ogień , unosił się dym , a także słychać było bicie dzwonów i nie używać w SP3 Żory jack 220 odpowiedział(a) o 14:37 Szosa z Baranowicz do Nowogródka przebiego tuż obok pięknego jeziora Świteź (Свіцязь). Według legendy ludowej, w jeziorze miała mieszkać rusałka, której imię stało się inspiracją do napisania przez Adama Mickiewicza ballady "Świtezianka". O jeziorze wieszcz pisał również w balladzie "Świteź". Na obszarze otaczającym jezioro znajduje się Świteziański Rezerwat Krajobrazowy (utworzony w 1970 r. w celu ochrony unikalnego krajobrazu jeziorno-leśnego, reliktowej i rzadkiej roślinności jeziora Świteź i okolicznego lasu oraz jeziornej fauny. Ogólna powierzchnia rezerwatu wynosi 1034 ha. W Świtezi rosną rośliny reliktowe – lobelia jeziorna, poryblin jeziorny, jezierza giętka, brzeżyca jednokwiatowa i inne. Wokół jeziora ciągną się starożytne kurhany będące zabytkami przed chwilą pisałam to samo Legenda[edytuj]Według legendy, na miejscu jeziora Świteź stało miasto, piękne jak marzenie. Pewnego razu na nowogródzką ziemię przyszli najeźdźcy. Starzy i młodzi poszli walczyć, a w mieście zostały tylko bezbronne żony i córki. Kiedy najeźdźcy znaleźli się pod bramą, a świtezianki gotowe już były umrzeć w płomieniach, ale nie poddać się wrogom, wydarzył się cud. Ziemia rozstąpiła się i pochłonęła miasto, by nie oddać go wrogowi. Na jego miejscu zaś rozlało się nadzwyczajnie piękne jezioro, na którego przejrzystej powierzchni pojawiły się kwiaty, jakich nie ma nigdzie indziej. W istocie, "car-ziele", czyli lobelia jeziorna[3], jest gatunkiem typowym dla tzw. jezior lobeliowych związanych z obszarem atlantyckim (w Polsce występujących niemal wyłącznie na Pomorzu), a więc Świteź leży poza jej zwartym wikipedii Uważasz, że ktoś się myli? lub Julian Fałat. poniedziałek, 7 maja 2012 r. Tadeusz Z. Bednarski: ,,Krakowskim szlakiem Juliana Fałata''. Kraków 2005. Wydawnictwo i Drukarnia ,,Secesja'', s. 256, il. 160. Gdy zmarł dyrektor Matejko, na skutek sugestii artystów polskich z Monachium. z Józefem Brandtem na czele - zaproponowało stanowisko Julianowi Fałatowi, a ^{Julian Fałat. Fot. NAC Julian Fałat - malarz, akwarelista i rysownik, czołowy reprezentant malarstwa pejzażowego i rodzajowego okresu Młodej Polski urodził się 30 lipca 1853 roku. W dziejach polskiej sztuki zyskał miano mistrza pejzaże, przykryte czapami świeżego puchu lub oszronione drzewa, nawisy błękitnego śniegu nad rwącymi strumieniami to znaki rozpoznawcze malarstwa Juliana Fałata. Tymi śniegami zachwycał się Jan Lechoń, gdy opisywał przedwojenne wystawy organizowane na Boże Narodzenie w Zachęcie. Poeta notował w swoim „Dzienniku”: „Śniegi Fałata nie mają dotąd równych sobie w świecie, jako brawurowe użycie farb wodnych i jako sugestie nastroju”. I rzeczywiście malarz najchętniej posługiwał się farbami wodnymi, które pozwalały mu uzyskać delikatne tony o płynnych konturach, nieosiągalne w technice olejnej. Choć jak sam zaznaczał akwarelistą został tylko dlatego, że w pierwszych latach artystycznej kariery nie miał możności nabycia drogich farb olejnych. Julian Fałat urodził się 30 lipca 1853 r. w Tuligłowach koło Komarna na ziemi lwowskiej. Kraina dzieciństwa Fałata to wyjątkowo malowniczy zakątek Galicji - pagórki, urokliwe dolinki, stawy, młyny wodne, bagna, oczerety, łąki pełne żółtych kaczeńców. I do tych idyllicznych krajobrazów, przesłaniających biedę galicyjską, malarz będzie chętnie powracał. Rodzinny dom był ubogi. Julian był piątym dzieckiem wiejskiego organisty Kazimierza Fałata, ale wszyscy trzej synowie zdobyli wykształcenie: Józef został księdzem, Stanisław prawnikiem, a on - malarzem. Julian uczęszczał do szkół we Lwowie, ale uczniem był niefrasobliwym – często wagarował albo wręcz uciekał ze szkoły. Nie pomogła nawet opieka najstarszego brata Józefa, który po upadku powstania styczniowego trafił do seminarium i zajął się Julianem. Z gimnazjum w Przemyślu również przyszły malarz uciekł. W Krakowie został jednak przyjęty do Szkoły Sztuk Pięknych, podległej Instytutowi Technicznemu i ukończył ją w 1871 r. Rok później wyrusza z Krakowa, aby przyjąć pracę w charakterze rysownika u Stanisława Krzyżanowskiego, właściciela majątków na Ukrainie. Jedzie ze swoim mocodawcą do Moskwy, a potem do Odessy, gdzie znajduje pracę u architekta Feliksa Gąsiorowskiego. Za jego namową – gdy już znużyły go prace przy „budowie pałaców nababów odesskich” udaje się do Zurichu. Jednak dopiero wyjazd do Monachium w 1875 r. miał ogromne znaczenie dla dalszej twórczości Fałata. W Mnichowie – jak Polacy po swojsku nazywali Monachium - Fałat poznał Józefa Brandta, Leona Wyczółkowskiego, Wojciecha Kossaka, Jana Owidzkiego. A w 1877 r. zapisał się tam na Akademię Sztuk Pięknych i studiował u Alexandra Straehubera i Gustawa Raaba. Na uczelni za studium z natury uzyskał brązowy medal. Jednak najwybitniejsza z wczesnych prac Fałata powstała nie w Monachium, ale podczas pobytu artysty w Rzymie na przełomie 1880 i 1881 r. Akwarela „Popielec”, zakupiona za sporą sumę 1000 zł do Krakowa na wystawę przyniosła młodemu artyście uznanie; pokazywana na wystawach w Monachium, Krakowie, Warszawie i Wiedniu podobała się publiczności i krytykom. „Popielec” a także następne prace „Portret mężczyzny z fajka” i „Dziad w kruchcie” charakteryzują się realizmem i drobiazgowym oddaniem szczegółów, Paradoksalnie, artysta posługując się technika akwarelową próbował uzyskać efekt zbliżony do malarstwa olejnego. „Krótki pobyt we Włoszech – jak zauważa Dorota Dzierżanowska w książce „Fałat. Ludzie. Czasy. Dzieła” wywarł większy i trwalszy wpływ na rozwój malarstwa Fałata niż parę lat studiów w Monachium. Światło i koloryt południa szybko rozjaśniły jego paletę, pojawiły się odważne zestawienia czerwieni, zieleni, błękitu i żółcieni rzucone na biel papieru. Artysta przestał się interesować manierą akademicką i śmiało wyszedł w plener”. Po powrocie do Warszawy w 1882 r. na życie zarabiał jako rysownik w „Tygodniku Ilustrowanym”, „Tygodniku Powszechnym” i w „Kłosach”. Jednak, jak tylko mógł, uciekał z miasta. Latem wyjeżdżał na Żmudź i na Litwę. Powstały wtedy prace „Młyn wodny” – pierwszy pejzaż wiejski - panoramiczny pejzaż olejny, 1883; „Zbieranie chmielu”, 1884; ”Dziewczyna w kwiecistej chuście”, 1884; „Jezioro Świteź”, 1884. Pejzaż wodny z szuwarami, ptactwem, pochylona sosna, której korona zatopiona jest w wodach Świtezi powracał wielokrotnie w twórczości malarza. W 1886 r. malarza czekała przygoda życia. W lutym Wilhelm Pruski, późniejszy cesarz Wilhelm II, udaje się do Nieświeża na polowanie. Tym samym pociągiem co monarcha, zaopatrzony w papiery polecające, jedzie Fałat. To od lutowej wizyty w Nieświeżu obrazy polowania w śniegu staną się specjalnością artysty. Polowanie malował w kilku wariantach: nagonka, trębacze, z oszczepem na niedźwiedzia, ruszenie niedźwiedzia z barłogu, oszczepniki, obozowisko myśliwskie, powrót z polowania ("Polowanie na niedźwiedzia", 1888; "Powrót z polowania z niedźwiedziem", 1892). Akwarele przedstawiające słynne polowanie z udziałem Wilhelma Pruskiego zostały reprodukowane w albumie „Souvenir de chasse a l’ours donne a Nieśwież” wydanym w Berlinie na jesieni tego samego roku. Prezentowane były też na wystawach w Berlinie, Warszawie i Krakowie. Po sukcesie akwarel z polowania Fałat wynajmuje pracownię w Berlinie i coraz częściej otrzymuje zaproszenie do cesarskiego pałacyku myśliwskiego w Hubertstock, gdzie maluje głownie polowania na jelenie. Wraca też do Nieświeża. W 1890 r. zostaje członkiem Towarzystwa Zachęty Sztuk Pięknych, a w 1891 r. organizuje oddział polski na Międzynarodowej Wystawie Sztuki w Berlinie, na której zdobywa srebrny medal. Na stałe mieszka i pracuje w Berlinie, ale też wyjeżdża do Paryża, gdzie w 1893 r., maluje swój najlepszy pejzaż miejski „Cmentarz Montmarte”. Podróżuje też do Łańcuta, Zakopanego, na Podole – tam, w Ułaszkowicach maluje cykl akwarel o miejscowych jarmarkach. W Berlinie malarza spotyka kolejny zaszczyt – zostaje członkiem Królewskiej Akademii Sztuk Pięknych. Wystawia w Berlinie i Chicago. Nadal podróżuje – w 1894 udaje się w Tatry i Alpy. We Lwowie bierze udział W II Ogólnopolskiej Wystawie Sztuki. We Wiedniu otrzymuje złoty medal za „Powrót z polowania”. W roku 1895 pracuje wraz z Wojciechem Kossakiem przy panoramie Berezyny. W tym samym czasie Fałat obejmuje stanowisko dyrektora krakowskiej SSP, w której przeprowadza gruntowną reformę programu nauczania. W 1900 r. bierze ślub z Marią Luiza Camello de Stuckenfeld. Jest to burzliwy rok w życiu Fałata: nagradzany w Paryżu i Berlinie bierze udział w awanturze z Wojciechem Kossakiem na otwarciu budynku Zachęty w Warszawie, zakończonej pojedynkiem na pistolety. Od 1905 pełnił funkcję rektora uczelni. Posady profesorskie zaproponował gronu najwybitniejszych modernistów, Stanisławowi Wyspiańskiemu, Leonowi Wyczółkowskiemu, Jackowi Malczewskiemu, Józefowi Mehofferowi, Janowi Stanisławskiemu, Teodorowi Axentowiczowi, Ferdynandowi Ruszczycowi i Józefowi Pankiewiczowi. Akademia Sztuk Pięknych zyskała europejską renomę. Z Krakowa blisko było Fałatowi w Tatry. Maluje „Dolinę Kościeliską, 1894; „Górala”, 1901; „Młyn w Zakopanem”, 1904; „Widok na Giewont”, 1904. W 1904 r. odbywa się wielka wystawa prac – ponad 100 – w warszawskiej Zachęcie. Cztery lata później także w Zachęcie przedstawia swój dorobek artystyczny, ale tym razem krytycy zarzucają artyście, że wielokrotnie powtarza motywy, że „fałacieje”. Jednak wystawa w 1913 roku we Lwowie z okazji 60. urodzin malarza przynosi mu uznanie, podobnie jak kolejna w Berlinie. Ponad sześćdziesięcioletni Fałat nie mógł zostać żołnierzem Legionów, ale latem 1916 r. zgłosił się na front wołyński jako malarz wojenny. Razem z nim stawił się leciwy już Leon Wyczółkowski. Fałat tworzył wówczas akwarele patriotyczne, „Ognisko obozowe na Wołyniu”, „Jeńcy przed Komendą w Legionowie”, ”Schrony pod Wołczeckiem”, a także portrety „Komendant Józef Piłsudski”, „Pułkownik Władysław Sikorski”, „Pułkownik Józef Haller” oraz „Wyjście Legionów”. Te portrety legionistów – jak podkreśliła Irena Kossowska na portalu – stanowiły ważną grupę w rysunkowej spuściźnie artysty. W 1921 r. artysta angażuje się w plebiscyt na Śląsku; maluje plakat propagandowy. W 1922 zostaje Dyrektorem Departamentu sztuki w Ministerstwie Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego. Po roku odchodzi z ministerstwa. Z okazji 75. urodzin artysty w Bystrej, w domu Fałata pojawia się grono profesorów krakowskiej ASP z życzeniami i gratulacjami z powodu odznaczenia Fałata Wstęgą Komandorii Orderu Restituta. Julian Fałat tuż po otrzymaniu Wielkiego Złotego Medalu na Powszechnej Wystawie Krajowej w Poznaniu zmarł 9 lipca 1929 r. w swoim domu w Bystrej. Obecnie znajduje się tam muzeum malarza z starannie zachowaną pracownią artysty, o której pisał Kornel Makuszyński: ”Wchodziło się do niej jak do zaczarowanego lasu: przez polanę rudym błyskiem migały jelenie, ze wzgórza toczył się gruby niedźwiedź, w jednym kacie kwitła wiosna, w drugim przejrzystą bielą puszył się śnieg, najpiękniejszy na świecie śnieg. Śnieg zaczął być cudny od czasu, kiedy pięćdziesiąt kilka zim podpatrzyło, jak go Fałat wybiela i jak niebieskie, głębokie rzuca na niego cienie”. Anna Bernat (PAP) abe/ mbud/} . 437 105 146 127 102 108 201 11

obraz juliana fałata jezioro świteź